Niezwykłe kobiety z kalendarza Marty Frej i Juliusza Sętowskiego

W latach 1904-1907 częstochowianki przewoziły broń i materiały wybuchowe dla organizacji bojowych Polskiej Partii Socjalistycznej walczących z zaborcą rosyjskim. Kobiety przemycały pistolety (przywiązane do nóg), amunicję (zaszytą w pasy i przytroczoną do tułowia), dynamit (ukryty pod gorsetem).

Każda z dromaderek (tak nazywano kurierki w gwarze konspiracyjnej) mogła przetransportować jednorazowo około 16 kg dynamitu bądź 3 pistolety i 100 nabojów. Pomagała im w tym ówczesna moda: obszerne peleryny i spódnice. Broń przerzucały z Prus przez granicę w Herbach do lokali konspiracyjnych w Częstochowie, a później do składów w Rudnikach i Wrzosowej. Stamtąd przewożono ją do Łodzi i Warszawy. Przy transporcie broni i materiałów wybuchowych, ich ukrywaniu, wytwarzaniu pocisków zaangażowanych było kilkadziesiąt częstochowianek.

W "cywilu" były nauczycielkami, lekarkami, gospodyniami domowymi, robotnicami fabrycznymi. Narażały się, w wypadku wsypy groziło im więzienie, wieloletnia katorga czy zesłanie na Syberię.

Poetka. Urodziła się w 1935 r. w Częstochowie. Była córką Feliksa Mygi i Stanisławy z Ziębów. Ochrzczona jako Helena Myga, imię zmieniła urzędowo w 1961 r. Przebyta w dzieciństwie angina spowodowała poważną wadę serca, która nie pozwalała Halinie na regularną naukę szkolną.

W 1955 r. ukończyła w trybie korespondencyjnym Liceum im. J. Słowackiego. W r. 1958 przeszła w Hahnemann Hospital w Filadelfii w USA operację na otwartym sercu (transmitowaną przez telewizję). Po rekonwalescencji w sanatorium Deborah (New Jersey) uzyskała 2-letnie stypendium w Smith College w Northampton (Massachusetts), studiowała filozofię, sztukę i języki obce. Po powrocie do kraju podjęła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom magisterski uzyskała w 1963 r.

Poświatowska debiutowała w 1956 r. wierszami "Szczęście i Człowiek z Annapurny" na łamach "Gazety Częstochowskiej". Dwa lata później ukazał się jej pierwszy tom poezji "Hymn bałwochwalczy". Autorka miała na swoim koncie także jedyną prozatorską książkę "Opowieści dla przyjaciela", zbeletryzowaną relację z pobytu w Stanach Zjednoczonych.

Poetka zmarła po operacji serca, którą przeszła w 1967 w Instytucie Gruźlicy w Warszawie.  Pochowana została w grobowcu rodzinnym na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.

Aktorka, piosenkarka. Urodziła się w Częstochowie w 1931 r. (choć w przypadku tej daty istnieją spore wątpliwości) i tu chodziła do szkół (m.in. do Liceum im. J. Słowackiego). Była córką Henryka Jędrusika, kierownika szkoły powszechnej i senatora II RP oraz Zofii z Kuklińskich.

Wyjechała do Krakowa, by studiować w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej. Wśród jej kolegów znaleźli się tam m.in. Zbigniew Cybulski i Bogumił Kobiela. W 1953 r. razem z nimi zaczęła karierę aktorską w teatrze Wybrzeże. Dwa lata później grała już na scenach warszawskich teatrów: Narodowego, Współczesnego, Komedii, Rozmaitości i Polskiego. Jednak największą chyba popularność u widzów zyskała dzięki wielu rolom filmowym i jako wykonawczyni lirycznych piosenek w Kabarecie Starszych Panów.
Pamiętamy ją jako panią Wąsowską z "Lalki" Hasa, burdelmamę z "C.K. Dezerterów" Majewskiego, Joannę z "Lekarstwa na miłość"  Batorego, Pstrokatą z "Podwójnego życia Weroniki" Kieślowskiego (jej ostatnia rola), Marysię z "Dziewcząt z Nowolipek" Barbary Sass... Ale przede wszystkim Lucy Zuckerową z "Ziemi obiecanej' Wajdy - scena w karocy nagrana razem z Danielem Olbrychskim przeszła już do legendy.

Kalina Jędrusik nieustannie wzbudzała emocje. Dyskutowano o jej rolach, występach, strojach, ale także małżeństwie z pisarzem Stanisławem Dygatem. Pikantne szczegóły z ich wspólnego życia poruszały salony.
Artystka zmarła 7 sierpnia 1991 r. w Warszawie. Pochowano ją obok męża na Cmentarzu Powązkowskim. Imię Kaliny Jędrusik nosi skwer w Częstochowie (przy ul. Dekabrystów) oraz ulica w Warszawie. Od 2007 r. organizowany jest w Częstochowie festiwal, którego jest patronką.

Lekarka, działaczka społeczna i niepodległościowa. Urodziła się w 1874 r. w Niżnim Nowogrodzie. Była córką Feliksa i Teofili z Bogórskich, uczestników powstania 1863-64, zesłańców syberyjskich.  Żona Stanisława Garlickiego, chemika i matematyka.

Studiowała medycynę na Uniwersytecie w Genewie, a następnie w Zurychu (tam uzyskała dyplom lekarski). Podczas studiów działała w Związku Zagranicznym Socjalistów Polskich. W 1901 r. zdała egzamin państwowy na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Kazaniu. Rok później została członkinią Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego. Wprowadził ją tam Władysława Biegańskiego. Niebawem przeniosła się do Częstochowy.  Pracowała w ambulatorium i szpitalu Huty "Częstochowa" Bernarda Hantkego w Rakowie oraz w Przytułku Położniczym i Szkole Położniczej w Częstochowie. Co rusz borykała się z licznymi osobistymi problemami - trudnymi warunkami materialnymi, aresztowaniem męża w 1905 r., jego ciężką chorobą i wreszcie finansowaniem studiów rozpoczętych przez niego w Paryżu.
Należała do działającej w konspiracji Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1904 r. wstąpiła do Koła Inteligencji PPS w Częstochowie, potem działała w Organizacji Spiskowo-Bojowej PPS - wraz z innymi kobietami przewoziła broń, amunicję i materiały wybuchowe. W listopadzie 1905 r. Zofia Garlicka została wybrana w Częstochowie przewodniczącą Związku Kobiet. Była również współzałożycielką, a później członkinią zarządu Towarzystwa Szerzenia Wiedzy.

Zofia Garlicka opuściła Częstochowę. W 1907 r. była lekarką fabryczną w zakładach Scheiblera i Grohmana w Łodzi. Wycofała się z czynnej pracy partyjnej i zaangażowała się w działalność społeczną skoncentrowaną na organizowaniu opieki nad matką i dzieckiem.
W czasie okupacji przechowywała Żydów, organizowała im pomoc oraz dostarczała papiery aryjskie. Jej warszawskie mieszkanie było skrzynką poczty Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej. W 1942 r. aresztowano ją wraz z córką Zofią. Podczas przewożenia na Pawiak Garlicka zażyła truciznę. Od śmierci odratowały ją lekarki ze szpitala na Pawiaku-Serbii. Razem z córką trafiła do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam opiekowała się chorymi więźniarkami.

Odznaczona Krzyżem Niepodległości lekarka zmarła w tym samym roku po zarażeniu się tyfusem. Na okupacyjnych losach Garlickiej Maria Dąbrowska oparła swoje opowiadanie "W piękny poranek".

Chemiczka, uczestniczka konspiracji niepodległościowej. Urodziła się w Dreźnie jako córka krawca Władysława i Julianny. Jej rodzice należeli do Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, zaś brat Ksawery od września 1939 r. kierował oddziałem Polskiego Czerwonego Krzyża w Częstochowie.

Aurelia Woźnicka uczyła się w Gimnazjum ss. Nazaretanek w Częstochowie. Potem  w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie w 1936 r. otrzymała maturę. Podjęła studia chemiczne na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1939 r. należała do Służby Zwycięstwu Polski.
Od września 1939 r., po zalegalizowaniu przez Niemców działalności PCK w Częstochowie wraz z m.in. farmaceutą Józefem Gaczkowskim organizowała magazyn i aptekę PCK.
Dwa lata później została aresztowana przez Niemców pod zarzutem nielegalnego posiadania radia. Wobec braku winy  po dwóch miesiącach została zwolniona. Od końca 1941 r. jako chemiczka należała do komórki przygotowującej materiały wybuchowe dla częstochowskiego ZWZ-AK, przewoziła też ładunki wybuchowe i materiały do ich wytwarzania.
W styczniu 1942 r. została ponownie aresztowana i osadzona w więzieniu na Zawodziu - mimo brutalnych przesłuchań na gestapo nie wydała nikogo z członków organizacji. W kwietniu tegoż roku wywieziono ją do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Potem przeniesiono do podobozu w Neurohland, z którego uciekła i przez Pragę przedostała się do kraju. Przebywała jakiś czas w Częstochowie, później ukrywała się w okolicach miasta. Tam schwytał ją oddział leśny AK. Woźnicką posądzono o szpiegostwo. Dowodem na to miało być jej miejsce urodzenia w dokumencie. Cudem uniknęła śmierci.
Od lipca 1943 r. jako łączniczka AK przebywała w Warszawie. Aresztowana przez NKWD i wywieziona do łagru za Uralem, kilkakrotnie próbowała ucieczki. Została zwolniona w 1948 r. Powróciła do Polski by dokończyła studia chemiczne w Poznaniu. W 1949 r. podjęła pracę w zakładach chemicznych w Brzegu. Wolnością nie cieszyła się jednak długo, aresztowano ją w 1950 r.  W wyniku absurdalnego oskarżenia o współpracę z Niemcami była więziona do 1953 r. Uwolniona, rozpoczęła pracę w Fabryce Chemicznej "Aniołów", później w Zakładach Chemicznych w Rudnikach k. Częstochowy. W 1968 r. uzyskała stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Metalurgicznym Politechniki Częstochowskiej. Jej kolejna po chemii pasją, było malarstwo.

W drugiej połowie lat 70. wybudowała dom w Olsztynie i tam osiadła. Zmarła w 1979 r. Pochowana została na cmentarzu Kule w Częstochowie (w kwaterze 18, rząd 13, grób 12). Kilka lat temu z niewiadomych przyczyn grobowiec, w którym spoczywała wraz z rodzicami, został zlikwidowany. Na tym miejscu pochowano inną osobę.

Jedynym śladem, poza wspomnieniami, który pozostał bo kobiecie odznaczonej m.in. Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi jest właśnie miejski kalendarz na 2016 r. Jego autorzy nie wiedzą jednak dokładnie, która z trzech ukazanych na grafice dziewcząt jest Aurelią Woźnicką. Osoby, które mogą ją rozpoczynać Ośrodek Dokumentacji Dziejów Częstochowy prosi o kontakt (tel. 34 360 56 31 wew. 14, mail oddc@muzeumczestochowa.pl).

Działaczka społeczna i oświatowa. Urodziła  się w1866 r. w miejscowości Gołaszewo w powiecie włocławskim, była córką Henryka Rozenfelda, inżyniera Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Częstochowie i Ludwiki z Płoskich (1848 -1933).

Biegańska ukończyła gimnazjum w Warszawie. Ok. 1880 r. wraz z rodzicami przeniosła się do Częstochowy (mieszkali przy ul. Teatralnej 32 -obecnie al. Wolności 16). Wspólnie z mężem doktorem Władysławem Biegańskim brała udział w różnych działaniach społecznych. Była członkinią Towarzystwa Szerzenia Wiedzy częstochowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego; w latach 1908?09 prowadziła biblioteczkę PTK. Od 1909 r. należała do zarządu Towarzystwa Opieki Szkolnej w Częstochowie.  W latach 1915?17 wykładała na kursach samokształceniowych w Częstochowie.

W 1917 r., po śmierci męża, który zainicjował powstanie publicznej biblioteki, Biegańska zajęła się jej organizacją. Po utworzeniu Biblioteki Miejskiej im. W. Biegańskiego przekazała do jej zbiorów część książek z księgozbioru męża.  Angażowała się w działalność spółdzielczą i polityczną: od 1918 r. była wiceprzewodniczącą komisji rewizyjnej Stowarzyszenia Spółdzielczego "Jedność", w grudniu tegoż roku została wybrana do zarządu Narodowej Organizacji Wyborczej Kobiet Polskich.

Zmarła w 1954 r. w Częstochowie, pochowana została na cmentarzu Kule.

Adwokatka, tłumaczka, działaczka organizacji kobiecych i sportowych. Urodziła się w 1907 r. w Rajgrodzie. Była córką Jana Kaliksta Pieńkowskiego i Celiny z Hryniewieckich. Jej ojciec prowadził w latach 1912-14 (wraz z Bolesławem Bystydzieńskim) aptekę w Częstochowie, a od 1919 r. zarządzał apteką Monikowskich w Częstochowie (przy I Alei 14), był też członkiem zarządu (sekretarzem) Koła Właścicieli Aptek Zagłębia Dąbrowskiego i m. Częstochowy.

W 1926 r. Maria otrzymała maturę w Państwowym Żeńskim Gimnazjum im. J. Słowackiego. W r. 1929 ukończyła Polską Szkołę Nauk Politycznych w Krakowie, a w r. 1930 prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach podjęła pracę w stolicy jako radca prawny Starostwa miasta Warszawy. W 1936 r. zdała egzamin adwokacki i została wpisana na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Warszawie. Od 1937 r. prowadziła kancelarię w Warszawie (przy ul. Brackiej 10). Przeżyła powstanie warszawskie i  po jego upadku powróciła do Częstochowy. Pracowała tu jako adwokatka, początkowo prywatnie, później w Zespole Adwokackim nr 1 (przy ul. Racławickiej 2). Należała do Izby Adwokackiej w Katowicach. W latach 1960-63 zasiadała w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Katowicach, w okresie 1957?60 była członkinią Sądu Dyscyplinarnego. Angażowała się w działalność wielu organizacji społecznych, m.in. zasiadała w zarządzie Automobilklubu Częstochowskiego, a od 1946 r. była czołową działaczką Ligi Kobiet w Częstochowie. W latach 1972-75 należała do Rady Międzynarodowej Federacji Kobiet Wykonujących Zawody Prawnicze.

Po przejściu na emeryturę współpracowała z częstochowskim Tygodnikiem Katolickim "Niedziela", dla którego tłumaczyła teksty z języka francuskiego. Władała biegle pięcioma językami.

Zmarła w 2000 r. w Częstochowie, została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Kule. Odznaczona m.in. Złotą Odznaką Zrzeszenia Prawników Polskich.

Nauczycielka, działaczka oświatowa i społeczna. Urodziła się w 1885 r. w Częstochowie. Była córką doktora Władysława Biegańskiego i Mieczysławy z Rozenfeldów, działaczki społecznej i oświatowej. Jej mężem był zaś Wacław Cyprian Płodowski, nauczyciel, dyrektor I Państwowego Gimnazjum im. H. Sienkiewicza.

Płodowska maturę otrzymała w 1903 r. w Gimnazjum Męskim św. Anny w Krakowie. Potem studiowała na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1908 r. obroniła dyplom doktora z filozofii ścisłej, jako trzecia z kolei kobieta na Wydziale Filozoficznym. Pracowała w gimnazjum żeńskim ss. Najświętszej Rodziny z Nazaretu, W I Polskim Gimnazjum Gustawa Kośmińskiego, w Gimnazjum Żeńskim Wacławy Golczewskiej-Chrzanowskiej (obecnie I LO im. Słowackiego) i w Gimnazjum Męskim Towarzystwa Opieki Szkolnej (od 1918 r. I Państwowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicza, obecnie IV LO im. Sienkiewicza). Z między innymi z jej inicjatywy przy Towarzystwie Opieki Szkolnej zawiązało się koło pomocy dla maturzystów.

W latach 1915-1916 Halina Płodowska wykładała literaturę polską na kursach wakacyjnych dla nauczycieli szkół początkowych. W Częstochowie prowadziła szeroką działalność odczytową o charakterze popularnonaukowym, poza tym przygotowywała publikacje naukowe (posiadała piękną bibliotekę dzieł z zakresu filozofii), opracowała dział historyczny w "Przewodniku po Częstochowie i okolicy". Od 1926 r. była kuratorką międzyszkolnego pisma uczniowskiego "Świat Szkolny". Płodowska była członkinią Stowarzyszenia Nauczycielstwa Polskiego.

W maju 1935 r., będąc na wyjeździe wypoczynkowym w Orłowie Morskim k. Gdyni, popełniła samobójstwo. Pochowano ją na cmentarzu Kule.

Pianistka, nauczycielka muzyki. Urodziła się w 1885 r. w Częstochowie, była córką Maurycego Neufelda i Klary z Sachsów.

Studiowała (w klasie fortepianu u P. Jurgensa) w Konserwatorium Carskim Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu. Dyplom ukończenia uczelni otrzymała w roku 1907. Już przed 1914 r. jako pianistka uczestniczyła w życiu muzycznym Częstochowy, brała też udział w konkursach pianistycznych. W latach 20. i 30. XX w. jako solistka uczestniczyła w koncertach w kraju i za granicą. W tym okresie koncertowała też w Częstochowie, głównie podczas imprez organizowanych przez miejscowe stowarzyszenia muzyczne "Lutnia" i "Lira". Od ok. 1912 r. prowadziła działalność pedagogiczną, uczyła gry na fortepianie.

W latach 1932-38 Kopecka prowadziła zajęcia w Konserwatorium Muzycznym (później Wyższa Szkoła Muzyczna im. F. Chopina) w Warszawie. W 1938 r. powróciła do Częstochowy i kontynuowała pracę pedagogiczną, występowała też (wielokrotnie na cele charytatywne) w koncertach na terenie miasta (najczęściej wraz z mężem Kazimierzem Kopeckim, wiolonczelistą oraz ze skrzypkami Tadeuszem Smugą i Jerzym Bursikiem). Należała do sekcji muzycznej Towarzystwa Popierania Kultury Regionalnej oraz oddziału częstochowskiego Związku Muzyków Polskich. W czasie okupacji niemieckiej nadal udzielała lekcji gry na fortepianie (m.in. uczył się u niej deportowany z rodzicami z Poznania Krzysztof Trzciński Komeda).

W 1941 r. została zmuszona przez okupantów do zamieszkania w getcie, nadal jednak prowadziła działalność pedagogiczną. Wywieziona podczas deportacji ludności żydowskiej z getta (wrzesień-październik 1942), została zamordowana w obozie zagłady w Treblince.

Nauczycielka, dyrektorka szkoły, działaczka społeczna. Ur odziła się w1884 r. w Tarnowie, była córką Adama i Natalii z Garbaczyńskich.

Idzikowska ukończyła gimnazjum w Krakowie, dokąd przenieśli się z Tarnowa jej rodzice, później studiowała germanistykę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ukończeniu studiów od 1911 r. pracowała jako nauczycielka, a później przełożona szkoły powszechnej w Noworadomsku (Radomsko). W czerwcu 1921 r. została dyrektorką, a także nauczycielką w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. J. Słowackiego w Częstochowie. Z jej inicjatywy zawiązany został przy szkole komitet rodzicielski (pierwszy w Częstochowie i drugi w Polsce). W 1936 r. dokonała rozbudowy obiektu szkolnego. Idzikowska angażowała się w działania na polu społecznym: od r. 1922 była członkinią zarządu Narodowej Organizacji Kobiet, Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Społecznych w Częstochowie.

Na początku lat 30. działała w sekcji szkolnictwa Obywatelskiego Komitetu Pomocy Zimowej dla Bezrobotnych. W latach 1936?37 zasiadała w komisji rewizyjnej, a w latach 1938-39 w zarządzie częstochowskiego koła Polskiego Białego Krzyża.

Wiosną 1941 r. otrzymała od Józefa Mendyka ? kierownika Wydziału Szkolnictwa Tajnego Kuratorium Radomsko-Kieleckiego nominację na dyrektorkę tajnej szkoły średniej: Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego i Gimnazjum i Liceum im. R. Traugutta. W styczniu 1945 r. została przewodniczącą komisji weryfikacyjnej do legalizacji wyników tajnego nauczania. Później pracowała jeszcze jako dyrektor administracyjny dwuletniej Państwowej Szkoły Felczerskiej w Częstochowie.

Zmarła w 1957 r. w Częstochowie, została pochowana na cmentarzu Kule.

Adwokatka, radna miejska, działaczka społeczna i niepodległościowa. Urodziła się w 1898 r. w Częstochowie, była córką Pawła Goldmana, kupca i Salomei ze Steinhardtów. W 1918 r. ukończyła Gimnazjum Wacławy Chrzanowskiej w Częstochowie (obecnie I LO im. J. Słowackiego). W latach 1917-18 jako wolna słuchaczka studiowała medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od listopada 1918 do października 1919 pracowała społecznie w sekcji kulturalno-oświatowej w szkole dla analfabetów utworzonej przy 27 pułku piechoty w Częstochowie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zgłosiła się ochotniczo do Wojska Polskiego, gdzie powierzono jej obowiązki kancelistki Szpitala Wojskowego nr 1 w Częstochowie, służyła również jako sanitariuszka na froncie cieszyńskim.

W 1923  r.ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu wpisu na listę adwokatów podejmowała się obrony w procesach członków Komunistycznej Partii Polski. Po długich staraniach umożliwiono jej odbycie bezpłatnej aplikacji sądowej w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim. Po złożeniu egzaminu sędziowskiego (z wynikiem dobrym) rozpoczęła aplikację adwokacką w kancelarii adwokata Jana Gliksona w Częstochowie.  Od 1934 r. wspólnie z mężem prowadziła kancelarię adwokacką w Częstochowie (była pierwszą i do r. 1939 jedyną adwokatką w tym mieście). Angażowała się w wieloraką działalność społeczną: w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, w Zrzeszeniu Kobiet z Wyższym Wykształceniem przy Lidzie Obrony Praw Człowieka i Obywatela (w r. 1939 pełniła tam funkcję wiceprezesa) oraz w Związku Żydów Uczestników Walk o Niepodległość. We wrześniu 1939 jako sanitariuszka ochotniczo brała udział w obronie Warszawy. Do Częstochowy wróciła w 1940 r. W kwietniu 1941 r. została zmuszona do zamieszkania w getcie częstochowskim. Dzięki pomocy z zewnątrz, wydostała się z getta i ukrywała pod Koniecpolem, a od 1942 r.pod nazwiskiem Hankiewicz w Warszawie (prowadziła tam tajne nauczanie).

W lutym 1945 powróciła do Częstochowy i wspólnie z mężem otworzyła kancelarię adwokacką (przy II Alei 32). Od r. 1953 była adwokatką w Zespole Adwokackim nr 1 (przy ul. Racławickiej 2).  W latach 1953?57 jako radna Miejskiej Rady Narodowej w Częstochowie przewodniczyła komisji pracy i pomocy społecznej. Była radcą prawnym w MHD oraz w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska".

Zmarła w 1980 r. w Częstochowie, została pochowana na cmentarzu Kule. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Siostra zakonna, nauczycielka, dyrektorka szkoły, organizatorka tajnego nauczania. Urodziła się w 1895 r. w Pskowie (Rosja) w polskiej rodzinie, była córką Jerzego, lekarza kolejowego i Teresy z Palczewskich.

W 1913 r. wraz z rodziną zamieszkała w Petersburgu. Ukończyła potajemnie kurs Wyższej Wiedzy Religijnej zorganizowany przez ks. Pawła Chodniewicza przy kościele św. Katarzyny w Petersburgu.  W 1920 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Imienia Jezusa w Petersburgu. W 1922 r. złożyła śluby czasowe, następnie rozpoczęła studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Po czwartym roku studiów władze zakonne skierowały ją do pracy w Prywatnym Żeńskim Gimnazjum Stowarzyszenia "Nauka i Praca" w Częstochowie; od 1926 uczyła tam matematyki, a później fizyki. W r. 1928 uzyskała dyplom nauczyciela szkół średnich. Obok działalności szkolnej uczestniczyła w pracach różnych kręgów inteligencji katolickiej w Częstochowie.

Z jej inicjatywy utworzono na terenie Częstochowy Dwuletnie Studium Pedagogiczne oraz komplety studiów będących filią konspiracyjnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich.

Rynkiewicz była współinicjatorką zorganizowania w Częstochowie Niższego Seminarium Duchownego. W latach 1953-76 pracowała w seminarium jako nauczycielka matematyki.

Zmarła w 1993 r. w Częstochowie, pochowana została na cmentarzu św. Rocha. Odznaczona Medalem Edukacji Narodowej (1980). Za pontyfikatu papieża Pawła VI przyznano jej Krzyż Papieski Pro Ecclesiaet Pontyfice.

Nauczycielka, kierowniczka szkoły, działaczka społeczna, oświatowa i konspiracyjna. Urodziła się w 1903 r. w Częstochowie, była córką Jana, hutnika, formierza, oraz Ewy z Wasików.

Naukę rozpoczęła w r. 1910 w szkole elementarnej przy fabryce włókienniczej "Stradom" w Częstochowie. Potem ukończyła Gimnazjum im. J. Słowackiego. W  1924 r. rozpoczęła studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Ze względu na trudne warunki bytowe pod koniec r. 1925 zrezygnowała ze studiów. Od tegoż roku, po zdaniu egzaminu pedagogicznego w Kielcach, pracowała jako nauczycielka klas wstępnych Prywatnego Gimnazjum ZZNPSzŚ w Częstochowie.

Była współzałożycielką, później członkinią zarządu Towarzystwa Szkoły Społecznej. W latach 1933-38 kierowała Szkołą Powszechną przy Gimnazjum TSzS, równocześnie pełniła funkcję szkolnej sekretarki i kierowniczki biblioteki. Po likwidacji tejże szkoły, od r. 1938 do listopada 1939 kierowała Szkołą Powszechną Komitetu Rodzicielskiego przy Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. J. Słowackiego w Częstochowie. W czasie okupacji prowadziła komplety tajnego nauczania z języka polskiego i historii na poziomie gimnazjum. W tym okresie pomagała Żydom, m.in. ukrywała Ludwika Lande-Zakrzewskiego, nauczyciela Gimnazjum Związkowego, a w zimie 1944 dostarczała żywność i pieniądze pracującym w obozie Hasag (w dawnej fabryce Peltzerów) w Częstochowie.

W styczniu 1945 r., po opuszczeniu miasta przez Niemców, przystąpiła do uruchomienia Gimnazjum TSzS, następnie objęła w nim stanowisko kierowniczki administracyjnej. Równocześnie czyniła starania o uruchomienie Szkoły Powszechnej Komitetu Rodzicielskiego. W kwietniu 1946 r. szkoła ta została upaństwowiona i z numerem 25 włączona do sieci publicznych szkół powszechnych.

Od r. 1925 Dziuba była członkinią Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła w 1971 r. w Częstochowie, pochowana została na cmentarzu Kule. Odznaczona była m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Złotą Odznaką "Zasłużonemu dla rozwoju województwa katowickiego" (1964).