Rewia kocich piękności. Kto przyjechał na pokaz w Częstochowie

Imponujący Belmondo jest na oko ucieleśnionym zaprzeczeniem nazwy swej rasy. To ragdoll, a słowo to oznacza ni mniej, ni więcej tylko... szmacianą lalkę. On zaś wcale nie przypomina tej zabawki: ogromny, puchaty, śnieżnobiały z popielatymi łatami na głowie. A jednak, gdy go brać na ręce, wiotczeje - jak wszystkie ragdolle (stąd ich nazwa). Można go sobie owinąć na szyi niczym futrzany kołnierz; taka właśnie forma prezentacji Belmonda bardzo przypadła do gustu paniom z widowni. Poza tym kocur rozciągał się zmysłowo na wierzchu klatki, sugerując, że długotrwałe drapanie za uchem byłoby mile widziane. W ostatni weekend lutego jedzie do Łodzi odebrać nagrodę za pierwsze miejsce w krajowym rankingu wyników wystawowych za cały 2012 rok.

Kiedy drzemał, wyglądał... no, zwyczajnie, jak kot rasy Devon rex o umaszczeniu typu point - kremowy, z czekoladowobrązową "maską" na pyszczku, sierścią kręconą jak u karakuła i krótkimi, kręconymi wąsami. Ale kiedy Elton otworzył oczy... Ach, wtedy patrzącym na niego przypominał się stary przebój jego wielkiego imiennika Eltona Johna - "Blue eyes". I człowiek tak stał, gapił się w te wielkie błękitne oczyska i w duszy mu grało. (Posłuchaj, jak mu grało) Elton mieszka w Bielsku-Białej. Lubi się przytulać w nieograniczonych ilościach (to określenie jego pana). Odkąd jest w domu, rodzina nie musi się obawiać awarii budzika: codziennie rano kot wskakuje na łóżko i stosuje budzenie w postaci lizania po oczach. Na szczęście nie robi tego zbyt wcześnie.

Oficjalnie - pers klasyczny srebrzysty. Miejsce zamieszkania - Katowice. Wiek - siedem miesięcy. To było jego pierwsze publiczne wystąpienie. Pokazało, że Harry to prawdziwy showman (czy nie powinno być raczej: showcat?). Swobodny, z publicznością wręcz spoufalony (naturalny dar nawiązywania kontaktów towarzyskich), tu błysnął talentem komicznym igrając przez chwilę z piórkiem na patyku, tam wyprostował się imponująco, pozując fotoreporterom do zdjęć... Tylko czekaliśmy, aż zacznie panom ściskać prawice, paniom prawić komplementy a dzieci całować w czółka. Jego właściciel wyznał, że Harry'ego okropnie ciągnie do ludzi. Jest tak towarzyski, że aż natrętny. I kocha się przytulać.

Takie okrzyki wydawali zdumieni widzowie pokazu, gładząc Brawurkę. Nie spodziewali się, że kot rasy sfinks kanadyjski - łysy, pokryty tylko popielatym meszkiem, pomarszczony i podobny raczej do wampira niż kota - jest taki przyjemny w dotyku: mięciutki, cieplutki i jedwabisty. A cieplutki tym bardziej, że w sweterku wydzierganym osobiście przez właścicielkę. Pięciomiesięczna zabrzanka Brawurka nosiła dzianinę koloru śliwki jak zawodowa modelka, wyciągając wdzięcznie łapkę ku obiektywom aparatów fotograficznych. A przecież i ona dopiero debiutuje publicznie.

Jest pięknym, wysmukłym, muskularnym kocurem o sierści w kolorze marengo i intrygująco zielonych oczach. To Iwan - rosyjski kot niebieski. Mieszka w Tarnowskich Górach. Pozując do zdjęcia, niekoniecznie był szczęśliwy, bo nienawidzi wyciągania z klatki. Ale jest to jedyna - nieznaczna zresztą i doprawdy niewarta uwagi - zmarszczka na jego charakterze. Z Iwana bowiem żaden Behemot: anielsko spokojny, ułożony, grzeczny, wytworny wręcz. No i wyjątkowo inteligentny. Ma też chyba charakterystyczne dla Wschodu upodobanie do bogatej biżuterii - dopiero dzwoniący mu nad uchem naszyjnik z wieloma wisiorkami skłonił go do uniesienia głowy.

Na pierwszy rzut oka zawartość klatki wyglądała zwyczajnie: wygodnie rozłożony, puchaty kot, a wokół niego podskakuje pełno drobiazgu z ogonkami. I dopiero drugi rzut ujawniał, że z tym drobiazgiem coś jest nie tak. Kolorystycznie co prawda dobrany, bo tak jak przypuszczalna matka biały i brązowy, ale taki jakiś dziwnie gładki, oczy wyłupiaste, uszy mu powiewają, co się u kotów nie zdarza, a kuperki aż się przewracają od entuzjastycznego merdania ogonków. - O rany, to pieski! - wykrzykiwał każdy kolejny komplet widzów, gdy już się dopchał do klatki. Tak prezentowała się na pokazie kotka rasy ragdoll imieniem Krówka. (- Tak ją nazwaliśmy, bo jest łaciata - wyjaśniała właścicielka.) Przyjechała z województwa opolskiego, a szczeniaki rasy chihuahua zabrały się dla towarzystwa. Traktują Krówkę jak drugą mamę. Podobnie przyjacielskie stosunki panują między kotką a ich rodzicami.

Na pokazie można było urządzić kotu sesję zdjęciową w przenośnym ale profesjonalnym studiu. Jednak nieduży Devon rex imieniem Elf, przybyły z Opola, chyba nie widział się w zawodzie modela. Na nic kuszenie go całym bukietem piórek, grzechotek i pręcików z tasiemkami, na nic cmokanie, gruchanie i zachęcające pstryknięcia palcami fotografa, jego pomocnika i właścicielki. Elf nie zamierzał pozować. Nie, żeby był niegrzeczny, nic z tych rzeczy. On po prostu zdecydował się na eksplorację terenu poza studiem, błahostki typu uwiecznianie urody pozostawiając próżnym przedstawicielom gatunku felis catus. Przybierał na moment minę niewiniątka, zagubionej w lesie sierotki, by zaraz potem dać susa za tło do zdjęć.

Dexter z Zawiercia ma zaledwie pięć miesięcy, ale to już kawał chłopa - obecnie waży cztery kilogramy, a gdy dorośnie, waga wskaże dwa razy tyle. I tak właśnie u kotów rasy maine coon ma być. Na pokazie nic tylko go chcieli głaskać i słychać było ciągłe zachwyty: o, jaki ma wielki ogon, jakie ma wielkie uszy, jakie ma wielkie oczy... O, jakie ma wielkie zęby! W rzeczywistości to wielki pieszczoch. Dopiero niedawno zrezygnował z noclegu w łóżku właścicieli (może było już za małe); obecnie jego ulubionym miejscem spania jest drapak do pazurów. Oczywiście wielki.

Czyli w oryginale Barlie Vom Fichtenthal. Stosownie do tego miana - wielki i puchaty jak pluszowy miś. Wygląda na takiego, któremu najlepiej odpowiada spędzanie dnia w usłanym miękko łóżku (rzeczywiście w nim śpi), ale jego prawdziwy żywioł to wystawy. - W domu mu się nudzi, a na wystawie nie - wyjaśnia właścicielka. Publiczne wystąpienia dają mu bowiem możliwość uprawiania ulubionego sportu - pozwalania, by go zagłaskiwano na śmierć. Pieszczot zawsze mu mało. Ma ponadto słabość do herbaty earl grey - jak to Brytyjczycy, jest bowiem kotem brytyjskim niebieskim (tak się nazywa rasa; kolor w rzeczywistości jest ni to szary, ni to grafitowy, ni to marengo). Ponieważ imię ma długie i skomplikowane, w domu wołają go Berek. Pięciolatek z Bielska-Białej dorobił się już europejskiego czempionatu i fury tytułów.