Stoi na miejscu wybudowanego w 1838 r. szpitala, jednego z bardziej charakterystycznych budynków w dawnych Alejach. Lecznicę rozebrano pod koniec lat 60., by uzyskać działkę pod dom handlowy. Merkury, jako jeden z licznych sklepów sieci Domy Towarowe Centrum, został otwarty w 1975 r. Zachwycał nowoczesnością, budząc nawet zainteresowanie pasażerów pociągów przejeżdżających tuż obok. Handel odbywał się na trzech poziomach, do których prowadziły dwie pary schodów: wewnętrzne i z przedsionka. Zadbano o atrakcyjny wystrój - lustra na filarach, manekiny prezentujące ówczesną modę - i dużo przestrzeni.
Merkury należał sieci DT Centrum 20 lat. W połowie lat 90. przejęła go spółka pracownicza, a w 2006 r. budynek kupiła firma Polimeni International. Zapowiadała budowę czterokondygnacyjnej galerii z fasadą przysuniętą do linii pierzei Alej. Mówiła też o drogach dojazdowych i wielopiętrowym parkingu. Gmach opuścili handlowcy (nieco dłużej zostało Tesco). Plany firmy legły jednak w gruzach, gdy przyszedł kryzys. W 2012 r. Polimeni postanowiło czasowo wpuścić handel na parter - wynajęło go chińskim handlowcom. Prosperują tam do dziś. Polimeni zastrzega, że nie rezygnuje z galerii, na swojej stronie internetowej wciąż określa ją jako "inwestycję planowaną".
Po sąsiedzku z Merkurym stoi budynek popularnie nazywany Kacem lub koktajlbarem. Został zbudowany w drugiej połowie lat 60. wg projektu arch. Bogdana Jezierskiego (zaprojektował gmach biblioteki w II Alei). Pawilonik miał taras, przeszkloną elewację i charakterystyczny dach wychodzący daleko poza obrys budynku. A na nim: fikuśne neony. Do Kaca chodziła cała Częstochowa. Piło się tam soki marchewkowy, pomarańczowy, koktajle mleczne oraz luksusowe - jak na owe czasy - pepsi i coca-colę. Przede wszystkim jednak jadło lody zwane kulą cassate. Nazwa Kac wzięła się prawdopodobnie od soków, które doskonale leczyły dolegliwości po zarwanej nocy. W latach 90. w pawilonie serwowano pizzę, hamburgery i gofry. Właściciel, który przejął bar, próbował nawet usankcjonować zwyczajową nazwę Kac, umieszczając ją na mało wyszukanym szyldzie. Bar jednak pomału podupadał. Od lat jest zamknięty, zrujnowany, niemiłosiernie szpecąc Aleje.
A teraz dobra wiadomość: wkrótce ma się to zmienić. Częstochowska spółka Tami, którą tworzą znani przedsiębiorcy Mirosław Mrowiec i Tadeusz Bajda wraz z małżonkami, kupiła pawilon z przyległościami i zamierza w jego miejscu postawić obiekt usługowy z lustrzaną elewacją, w której ma się odbijać pobliski Dom Frankego. Projekt pracowni architektonicznej Daniela Cieślika zyskał akceptację wojewódzkiej rady ochrony zabytków. Budynek ma być gotowy do końca 2017 r.
Dom handlowy powstał w latach 70. Ulokowano go przy dawnej ul. Gęsiej, która do wojny biegła między ul. Warszawską (równolegle do niej) a Starym Rynkiem. Szczelną zabudowę Gęsiej wyburzyli hitlerowcy. Na jej części stoją dziś przystanki autobusowe, kioski i klomby. Puchatek, zgodnie z nazwą, był sklepem z artykułami dziecięcymi. Z czasem znalazło się w nim miejsce także dla innych branż. Nieodłącznie kojarzy się on z salonem sukien ślubnych Wanda, apteką oraz sklepem z artykułami metalowymi i sprzętem rolniczym. W budynku od początku działała restauracja Staromiejska, którą po 1989 r. wyparł salon gier Bingo. Dzisiaj działa tu m.in. Rossmann. Obiekt od początku przez wielu uważany był za szpetny, przez mniej licznych - za udany. Broniło go Stowarzyszenie Architektów Polskich. Zdaniem SARP budynek wpisał się w zabytkowe otoczenie i wysokością, i podziałem elewacji nawiązującym do historycznych szerokości działek zajmowanych do wojny przez kamieniczki.
Na przestrzeni ostatnich lat padały różne pomysły, co zrobić z coraz bardziej podupadłym budynkiem. Np. w 2003 r. Kordian Kozieł - dziś architekt - w ramach swojej pracy dyplomowej zaproponował przebudowę Puchatka w przeszklony obiekt dla sklepów z elegancką odzieżą, a nawet wybiegiem dla modelek. Inny pomysł miał właściciel firmy piekarniczej Ireneusz Kitala, dysponujący spółdzielczym prawem własności do części obiektu. W porozumieniu z głównym właścicielem, tj. spółdzielnią "Śródmiejska", oraz pozostałymi użytkownikami (posiadający spółdzielcze prawo do lokali są de facto współwłaścicielami), czyli Społem i salonem ślubnym Wanda - chciał rozbudować Puchatka. Pomysł nie został zrealizowany, bo ówczesny prezydent miasta Tadeusz Wrona od ul. Warszawskiej planował wybudować wąski, przeszklony budynek dla Centrum Informacji Turystycznej.
W 2011 r. zaczęto wymieniać stolarkę okienną - zresztą bardzo drogą, bo musiała spełniać ostre wymogi przeciwpożarowe. Miało to być preludium remontu wg koncepcji pracowni architektonicznej Forma (stoi ona za nowym wystrojem Alej), która konsultowała się z twórcą Puchatka arch. Marianem Kruszyńskim. Planowano zachować bryłę, a we wnętrzu urządzić galerię handlową. Plany wstrzymano, głównie z powodów finansowych. - Na razie spółdzielnia musi wypełnić wskazania straży pożarnej po ostatniej kontroli. To bardzo kosztowne prace. Dlatego na zewnątrz budynku nic się nie zmieni w najbliższym czasie, bo nie będziemy mieć funduszy na przebudowę - mówi Robert Komender, zastępca prezesa "Śródmiejskiej". - Zresztą zobaczymy, w jakim kierunku pójdzie planowana przez miasto rewitalizacja Starego Rynku - dodaje. Do końca roku ma być gotowy ostateczny projekt przebudowy placu, żeby się można było starać o unijną dotację. Roboty ruszą wiosną, a do końca 2018 r. plac za Puchatkiem ma zyskać nowe oblicze.
U zbiegu ulic Kordeckiego i św. Barbary stoi niedokończony od ćwierć wieku hotel. Najpierw stał tu dom, który zburzono i postawiono nowy. Ale osiadał, więc go też rozebrano. No to zaczęto budować hotel - opowiadają o narożniku handlowcy ze straganów z dewocjonaliami. Do przedsięwzięcia przystąpiła w 1989 r. spółka Inco-Veritas, znana z produkcji płynu do mycia naczyń Ludwik. Jednak po dwóch latach prace stanęły na etapie postawienia żelbetowego szkieletu. Nie udało się sprzedać nieruchomości, choć próbowano zainteresować nią Niemców i Anglików. Nie zdecydowali się na inwestycję głównie z powodu obowiązującego wówczas wokół Jasnej Góry zakazu sprzedaży i wyszynku alkoholu. Ostatecznie skorupę otrzymali paulini.
Szkielet stoi i straszy od ponad 25 lat, bo zakon ani budynku nie dokończył, ani nie zburzył. Niedawno o zamierzeniach ojców paulinów mówił "Wyborczej" rzecznik Jasnej Góry o. Sebastian Matecki: - O kontynuacji budowy obiektu nie ma mowy, bo gmach nie spełnia już wymogów prawa budowlanego. Nadaje się tylko do rozbiórki. Prowadzone są obecnie rozmowy z inwestorami zainteresowanymi działką i budową innego obiektu, być może uwzględniającego potrzeby pielgrzymów.
W latach 60. PKS prężnie się rozwijał. Stary dworzec przy ul. Wilsona (obok filharmonii) stał się zbyt mały i rozpoczęto budowę nowego, w al. Wolności. Przeszklony obiekt oddano do użytku w 1973 r. Obecnie budynek strasznie podupadł, przyjezdnym po prostu "pękają" tu oczy. Dworzec dodatkowo szpeci rozwijający się pod nim handel. Kilka lat temu pisaliśmy o straganie z majtkami przy wejściu do hali dworcowej. Obecnie stoi tam drewniana budka. Co tam robi? To PKS, który ledwo wiąże koniec z końcem, wynajmuje swój teren. Na gruntowne zmiany nie ma co liczyć: PKS Częstochowa jako spółka skarbu państwa od lat bez skutku szuka inwestora. Przez chwilę można się było jeszcze łudzić, że szykowany przez miasto pod kątem eurofunduszy 2014-20 projekt trzech węzłów przesiadkowych (przy dworcach Stradom, Raków i głównym) obejmie także dworzec autobusowy. Magistrat nie zdecydował się jednak ani na komunalizację PKS-u, ani na kupno samego dworca.
Pierwsze, co rzuca się w oczy klientom stacji paliw Shell i Lukoil w pobliżu pl. Trzech Krzyży, to zrujnowany biurowiec na ich tyłach. Sypie się, nie ma okien i szpeci przebudowaną dopiero co al. Jana Pawła II. To od lat pusta siedziba dawnego Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych.
W 2000 r. zakładowe nieruchomości przeszły w prywatne ręce, gdy kontrolny pakiet akcji firmy nabył od Narodowego Funduszu Inwestycyjnego Magna Polonia biznesmen z Libidzy. Było o nim głośno, gdy kupił za 2 mln zł Hutę Gliwice, a po kilku tygodniach postawił ją w stan likwidacji i sprzedał za... 200 tys. zł. Tyle że będąc jeszcze jej właścicielem, wyprzedał majątek. Podobnie postąpił z WPRI. Za akcje zapłacił 919 tys. zł, choć wartość pakietu wynosiła 205 tys. Natychmiast po zakupie akcjonariusze postawili firmę w stan likwidacji. Biznesmen sprzedał budynek za ok. 2,8 mln zł małżeństwu z Częstochowy związanemu z branżą paliwową. W 2002 r. nowi właściciele zwrócili się do magistratu o zgodę na wyburzenie garaży i biurowca. Planowali wybudować u zbiegu ul. Jaskrowskiej i al. Jana Pawła II stację benzynową. Stacje stanęły, zniknęły tylko niektóre budynki WPRI, a kilkupiętrowy gmach biurowca nadal stoi i straszy.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze