Wokół pełno kocich piękności najbardziej wyszukanych ras, a tu kojec pełen popatrujących żałośnie sierot ze schroniska. Niejednemu gościowi pokazu serce się ściśnie na ten widok. Dzieci zaparkują na trwale przy kojcu i nie pozwolą się ruszyć - chyba że z kotkiem (albo najbliższym elementem konstrukcji nośnej budynku, którego będą się trzymać na wypadek protestu rodziców). Ale nie tylko dzieci; goście jednej z akcji adopcyjnych robionych w Galerii Jurajskiej latem pamiętają może starszego pana, który uchwycił się drzwi sklepu zoologicznego i oświadczył żonie, że chce kota i w ogóle nie ma o czym mówić. Nie łudźmy się, ktoś z nas ulegnie. I dobrze, zuch. Przyda mu się jednak kilka dobrych rad na początek tej nowej drogi życia.
Po pierwsze chodzi o to, żeby wybrany kotek był nie tylko ładny, ale też zdrowy, miły, wdzięczny, wesoły, grzeczny, czysty, nauczony korzystania z kuwety, odrobaczony, inteligentny i nie grymasił przy jedzeniu. Na oko wszystkie są takie - może ze znakiem zapytania w kwestii jedzenia i siusiania. Którego więc wybrać? Oto głos doradczy Stephena Bakera, znawcy problemu, autora słynnych książek o kotach*: "Zwracajcie uwagę [...] na następujące charakterystyczne szczegóły: patrzy na was podejrzliwie; krzywi się patrząc na was; gryzie was w palce, kiedy go czule głaszczecie po główce; drapie was w nos, kiedy próbujecie go pocałować; wyślizguje się wam z rąk. Jeżeli zachowuje się w ten sposób, macie szczęście. Takie zachowanie cechuje normalnego, dobrze przystosowanego do życia kota".
Trzeba się też zastanowić, czy ty masz kwalifikacje na towarzysza dla kota. Przede wszystkim, czy twoje mieszkanie odpowiada kotu. Wg Bakera, nadajesz się, o ile drzwi w twoim domu łatwo - z punktu widzenia kota - się otwierają, więc można wejść do każdego pokoju i każdej szafy. I jeśli okna zapewniają widok na niebo, ptaki, chmury i inne koty. I jeśli łóżko pomieści kota wraz z właścicielem. To absolutne minimum.
Załóżmy, że rodzina się poddała i opuszcza galerię z kotem - nowym domownikiem. Zwykle od razu postanawia kupić mu wyprawkę: miski, szczotki, zabawki, kontenerek do transportu i legowisko specjalnie dla niego. To ostatnie można sobie darować, co wie każdy towarzysz kota. Sięgnijmy jeszcze raz po autorytet Bakera: "Legowiska dla zwierząt są dobre dla psów albo dla dzieci. Koty potrzebują prawdziwych łóżek. Nie trać czasu na spychanie kota z łóżka. I tak wróci". Sprawa wbrew pozorom jest bardzo ważna. Dlaczego? Bo (tu znowu Baker) "Przeciętny kot potrzebuje 24 godzin snu na dobę. Niektórym potrzeba więcej". I jeszcze - żeby potem nikt nie mówił, że go nikt nie uprzedzał - ważne ostrzeżenie starych praktyków: kot w łóżku zajmuje środek łóżka, ostatecznie środek poduszki. Właściciel kota musi się zmieścić na tym, co zostało.
Co do zabawek wspomnianych wcześniej, można je kupić, czemu nie. Dom zarzucony sztucznymi myszami, kuleczkami z piórkiem, piłeczkami i kłębkami poplątanej wełny wygląda przytulnie. Nie licz jednak na to, że kot poświęci im więcej niż chwilę uwagi: na dłuższą metę są nudne. "Ze wszystkich zabawek żadna nie jest zaprojektowana lepiej niż sam właściciel. Duża, wielofunkcyjna, z elementami, którymi można poruszać niemal we wszystkich kierunkach. Otrzymuje się ją od razu kompletnie zmontowaną. W dodatku, kiedy się na nią wskoczy, wydaje dźwięki!" (to znowu Baker). Przygotuj się więc na tę nową funkcję w życiu. Uwzględnij ją w programie dnia.
Są też ludzie na tyle przewidujący, że decydując się na kota w domu uzupełniają jego wyprawkę o przemyślne drapaczki do pazurów. Koty bowiem "dbają o swoje pazury i ostrzą je drapiąc nimi. Niektórzy ludzie uważają, że tylko pnie drzew nadają się do tego celu. Jest to dalekie od prawdy. Każdy kot zostałby natychmiast zbojkotowany przez kolegów, gdyby nie ostrzył pazurów o coś najlepszego. Toteż na czele listy jako polecane wyroby figurują: bielizna, portret rodzinny, obicia, batiki, satyna, kreacje Diora". (A to już nie Baker, lecz Eric Gurney*).
I wreszcie stało się: wybraliście kotka i razem z wyprawką przywieźliście do domu. Teraz niejeden porządnicki zdecyduje się usunąć ze zwierzaczka te paskudne bakterie i alergeny, które na pewno siedzą mu na futerku. Doświadczony i mądry Gurney uprzedza: "Jeśli lekkomyślnie zdecydowałeś się wykąpać swego kota, zmień zamiar i nie czyń tego. Jeśli jednak trwasz uparcie w swym postanowieniu, weź mydło kąpielowe, do balii nalej wody starannie doprowadzonej do temperatury ciała kota, naszykuj ręcznik lub dwa, nici chirurgiczne, gazę - nie od rzeczy byłaby też butelka brandy i parę rękawic ochronnych. Możesz także zawiadomić najbliższego krewnego, jeśli naprawdę jesteś przewidujący". Baker natomiast dodaje: "W przeciwieństwie do ludzi, koty myją się kilka razy dziennie".
Co potem? Potem zacznie być naprawdę ciekawie. Oto jedna z ważnych rad Bakera, która przydaje się wszystkim, co dopiero debiutują jako towarzysz życia kota: "Nie niepokój się, jeżeli twój kot wydaje się nienormalny. U kotów to normalne".
* Wszystkie cytaty pochodzą z książek Stephena Bakera - "Jak żyć z neurotycznym kotem" (wyd. Wiedza i życie, Warszawa 1995) i "Jak żyć z właścicielem neurotycznego kota" (wyd. Wiedza i Życie, Warszawa 1996) - oraz Erica Gurneya "Jak żyć z wyrachowanym kotem" (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1990).
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze