Reprezentacyjne kosze zamówione specjalnie dla zrewitalizowanych Alej - ozdobne, nawiązujące do secesyjnych kamienic. Obecnie ich najbardziej charakterystyczną cechą są pourywane klapy, które w założeniu miały chronić wnętrze przed deszczówką. Nie są specjalnie wygodne, bo ukośne daszki dają dostęp tylko z jednej strony; może dlatego użytkownicy się ich pozbywają. Klapy zresztą błyskawicznie zamieniły się w popielniczki. Z III Alei już ten model wycofano.
Model Everglade 60 zastąpił pierwsze czarne kosze w III Alei a nawet zapędził się na pl. Biegańskiego. Ażurowa rozeta służy palaczom do gaszenia papierosów, ale jako popielniczka nie jest zbyt wygodna. Kosze są jeszcze nowe, nie bardzo zabrudzone, więc wciąż wyglądają w miarę estetycznie, choć niektóre egzemplarze mają już powyginane wkłady.
Poprzednik ''urwidaszków'' po eksmisji z rewitalizowanych Alej dożywa swoich dni na innych ulicach. Po latach użytkowania kosze są pordzewiałe i to nie tylko w swej ażurowej części. Górne dekielki, mocno powyginane, ze śladami przypaleń, każą się zastanawiać, z jaką siłą rozgniatano na nich resztki papierosów. Oczywiście kontakt z żarem fatalnie wpłynął na pokrywający blachę lakier. No i są bardzo niewygodne w użyciu: niełatwo wyrzucić do nich cokolwiek bez dotykania przeraźliwie brudnej obudowy.
Podobne, lecz mniejsze, są kosze przy wiatach przystankowych. Tak samo trudno wrzucić do nich cokolwiek: odległość między krawędzią pojemnika a daszkiem jest mała. Zwykle okazują się wypchane różnym śmieciem, choć formalnie przeznaczono je do wyrzucania zużytych biletów MPK. Są w okropnym stanie, przerdzewiałe i brudne.
Na ul. Waszyngtona, przy drugim budynku urzędu miasta, tym koło fontanny, ulokowano je między ławkami. Są mało wyszukane, za to duże. I mają popielniczkę. Zawieszone na dwóch metalowych słupkach dadzą się przechylać.
Z jakiegoś powodu bardzo niebieskie kosze towarzyszą instytucjom związanym z komunikacją. Cały zestaw różnych modeli - ale wszystkie lazurowe - otacza tereny kolejowe. Niektóre egzemplarze są nowiutkie, inne - sterane wiekiem. Stanowią przy tym niebieski dowód pomysłowości częstochowian w kwestii gaszenia papierosów: niby mają popielniczki, ale każdy element pojemnika może stać się doskonałym miejscem do pozostawienia peta, względnie gumy do żucia. Kosze o takiej samej barwie zwracają uwagę w okolicach dworca PKS. Młodość i urodę dawno mają za sobą.
GRZEGORZ SKOWRONEK
Kosze z pl. Biegańskiego i otaczających go ulic to typ Vega 003358. W dokumentach zaznaczono, że obudowę mają z "betonu architektonicznego szarego". Okazują się jednak zaskakująco nietrwałe, szczególnie w kontakcie z samochodem i z tego powodu przepadły z ul. Dąbrowskiego i Kilińskiego. Właśnie teraz pojemnik naprzeciwko księgarni przy ul. Dąbrowskiego 1 ma jedną część złamaną. Dołem Vegę załatwiają siusiające psy, wyżej - nalepiacze reklam i grafficiarze a od góry - palacze, gasząc na wierzchu kosza papierosy. Jest też problem drzwiczek, które trzeba otworzyć, by wydostać wkład - zaopatrzono je w zamek, mimo to stoją otworem. Vega jest wygodna tak sobie: żeby coś do niej wrzucić, trzeba wsadzić rękę między wierzch obudowy a wkład, jedno i drugie oblepione brudem.
Poza Alejami najczęściej spotykamy kosze betonowe. Najlepiej wygląda smukły walec z tarczą noszącą napis ''Miasto Częstochowa''. Zrobiony jest - jak wykazują dane MZDiT - z tzw. betonu płukanego, ''z odsłoniętą warstwą kruszyw mineralnych w kolorze szarym''. Z zewnątrz opanierowany żwirkiem. Nie ma dna tylko pierścień umożliwiający przymocowanie go do podłoża. Waży 140-160 kg, co nie przeszkadzało częstochowianom ruszać go z posad i turlać. Albo ''prywatyzować'' przenosząc na działki. Najgorzej prezentuje się wkład z blachy ocynkowanej: jest powyginana i często wystająca nad krawędź obudowy. Ale korzysta się z tego modelu wygodnie.
Betonowych koszy jest w Częstochowie znacznie więcej - na ogół już starych, zużytych, z niedopasowanymi wkładami, przez co odpadki lądują między ściankami obudowy i wkładu.
W mieście znajdzie się jeszcze przysadziste walce z wklęśnięciami wzdłuż obudowy. Lub podobne, w kształcie ściętego ostrosłupa. Wkład mają ocynkowany, z popielniczką. Niezgrabne, nienajładniejsze, jednak w miarę wygodne w użyciu.
Łatwo zauważalne na ''kwadratach'': zaokrąglone dołem, góra nieco zwężona. Nie wygląda źle - dopóki się nie podejdzie bliżej i nie zobaczy brudnego wkładu z powyginanym brzegiem.
Połączenie betonu z drewnem spotykane np. koło Cepelii. Choć brudne, prezentuje się nienajgorzej. Głównie dlatego, że mało kto z niego korzysta, bo kosz stoi z daleka od szlaków pieszych.
Pojemniki drewniano-metalowe w kształcie walca. Pierwszy służy idącym przez parki Staszica i 3 Maja. Drugi - udającym się do urzędu miasta. W koszach parkowych przydałoby się odnowić drewniane listwy, pociągając je lakierem.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze